Η ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΑΞΙΑΣ, ΟΧΙ ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΕΥΚΟΛΙΑΣ
Τι είναι εύκολο; θεωρούμε ότι μια κατάσταση αποκτά αυτό το χαρακτηρισμό όταν δεν απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για το αποτέλεσμα της, όταν πια αποτελεί μια δεύτερη φύση και γίνεται με μια σχετική άνεση. Παράδειγμα ενός ενήλικα ανθρώπου είναι το περπάτημα. Βάζουμε τον εαυτό μας συχνά στη διαδικασία του περπατήματος στην καθημερινότητα μας, άλλες φορές για μικρή διάρκεια και άλλες για μεγάλη. Όσο πιο μεγάλη η διαδρομή μας τόσο αυξάνεται ο βαθμός δυσκολίας, είναι διαφορετικό να “πεταχτείς” μέχρι το ψιλικατζίδικο από το να αλλάξεις δήμο.
Αυτό που δεν έχουμε αναλογιστεί είναι ότι ακόμα και το περπάτημα μικρής διάρκειας κάποτε ήταν τεράστια αντιξοότητα. Σε κάποια φάση της ζωής μας δεν μπορούσαμε καν να σταθούμε. Πέφταμε δεκάδες φορές τη μέρα και σηκωνόμασταν αντίστοιχες συν μία ακόμα. Δεν ήταν δεδομένη η ορθοστασία πόσο μάλλον η διαδικασία του περπατήματος.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ, ΔΙΗΡΚΗΣΕ ΑΡΚΕΤΑ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ.
Έπειτα η νέα μας αποστολή ήταν να προσπαθήσουμε να μεταφερθούμε από το ένα σημείο στο άλλο. Άλλες δεκάδες φορές πέσαμε και σηκωθήκαμε. Μόνο που τώρα κάθε φορά που πέφταμε έπρεπε να επαναλάβουμε πρώτα το σήκωμα και ύστερα το περπάτημα, δεν απαλλαχτήκαμε ποτέ από την προσπάθεια της πρώτης διαδικασίας. Μόλις η ικανότητα για περπάτημα αναπτύχθηκε αρκετά, νιώσαμε πως αξίζει να προσπαθήσουμε και για έναν επόμενο στόχο, το τρέξιμο. Οι φορές που επιδιώξαμε να τρέξουμε μας έμαθαν την πιο σύντομη διαδρομή από την όρθια θέση στο έδαφος, γιατί οι πτώσεις μας ήταν αναρίθμητες. Όταν πέφταμε απαιτούνταν η διαδικασία της ανόρθωσης, έπειτα χρειάστηκε το περπάτημα για να εξασφαλίσουμε την ισορροπία μας και στη συνέχεια η νέα προσπάθεια για τρέξιμο. Για ακόμη μια φορά η διαδικασία της έγερσης από το έδαφος κάθε φορά που πέφτουμε είναι εκείνη με τις περισσότερες επαναλήψεις.
Συνεπώς κανένα από αυτά τα φυσιολογικά και “εύκολα”, για τώρα, κατορθώματα δε εγκαταστάθηκαν μέσα μας χωρίς προσπάθεια, κόστος και επιμονή. Έχει τους τρόπους της η ζωή να μας μαθαίνει. Αν, λοιπόν, γνωρίζουμε από την αρχή των προσπαθειών μας τι επιφέρει κάθε κατόρθωμα θα ορίσουμε την αξία του. Θα την πλαισιώσουμε με ισχυρή θέληση, επιμονή, υπομονή και έπειτα με αγάπη και ικανοποίηση. Συνέβη σε όλους/ες τους/τις καταξιωμένους/ες αθλητές/τριες που θαυμάζουμε και μας γεμίζουνε περηφάνια. Η διαφορά μας είναι πως εκείνοι/ες έφτασαν στην κορυφή κάποιου βουνού γιατί η προσπάθεια τους ξεπέρασε κάθε όριο. Ποιος είπε όμως ότι από τους πρόποδες που βρισκόμαστε αν φτάσουμε μέχρι τη μέση του βουνού δεν έχει και εκεί θέα; και τώρα από το σημείο που βρίσκεσαι ξέρεις πως αξίζει η νέα σου θέση, ειδικά όταν κοιτάς από ψηλά το σημείο που βρισκόσουν πριν ξεκινήσει η διαδρομή της εξέλιξης.
Η ΠΡΟΟΔΟΣ ΕΙΝΑι ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΚΑΤΑΞΙΩΜΕΝΟΣ ΔΕ ΔΙΑΚΤΙΝΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ.
Πριν το δεύτερο σκαλί βρίσκεται το πρώτο, εκεί να εστιάσεις. Κάποια στιγμή θα διαπιστώσεις πόσο αξίζει η διαδικασία της εξέλιξης και θα εκπλαγείς με τα αποτελέσματα. Τα κάποτε απλησίαστα μετατράπηκαν σε οικεία, τα τότε δύσκολα έγιναν τώρα εύκολα. Και το αξιοσημείωτο της υπόθεσης είναι πως το έχεις κάνει ήδη. Στην πορεία της εξέλιξης σου, αναπτύσσοντας σωματικά και νοητικά το είναι σου, προσπάθησες δουλεύοντας σκληρά για να φτάσεις εδώ που είσαι. Συνδέσου με την πρόοδο, στόχευσε το επόμενο σου βήμα και δες μια εικόνα του εαυτού σου σε μια θέση που δε φαντάστηκες ποτέ ότι θα βρεθείς. Συνέχισε να προσπαθείς όπως έκανες κάποτε. Αξίζει τον κόπο, αναζήτησε τον τρόπο, βάλε στόχο.